Plaża Omaha

KaDek

Plaża "Omaha" - kryptonim jednego z miejsc desantu aliantów w Europie 6 czerwca 1944. Plaża położona jest w Normandii, w północnej Francji i rozciąga się na długości ok. sześciu kilometrów, pomiędzy Sainte-Honories-des-Pertes, a Vierville-sur-Mer. W akcji brała udział amerykańska 29 Dywizja Piechoty, pod dowództwem gen. Charlsa Gerhardta, wspomagana przez 8 kompanii Rangersów oraz, doświadczona w działaniach desantowych, 1 Dywizja Piechoty dowodzona przez gen. Clarence'a Huebnera. 29 Dywizja nacierała na zachodnim odcinku plaży, a 1 Dywizja na wschodnim. Głównym celem natarcia obu dywizji było uchwycenie przyczółka pomiędzy Port-en-Bessin, a rzeką Vire.

Obrona [edytuj]

Odcinek plaży "Omaha" był 6,5 km pasem ograniczonym na końcach stromymi urwiskami. W stronę lądu zamyka się dość stromymi wzgórzami. Niemcy dysponowali tutaj 60 działami różnego rodzaju, a także dużą ilością broni maszynowej. Szczególnie niebezpieczne było działanie na skraju plaż umocnionych dodatkowo 6 metrami betonowej zapory. Broniony był przez dobrze wyszkoloną niemiecką 352 Dywizję Piechoty.

Natarcie [edytuj]

O godzinie 5.30 pierwsze oddziały zbliżały sie już do plaż. Tylko 3 tysiące żołnierzy szło na czele w pierwszej fali ataku. Były to grupy bojowe z 1, 29, 4 dywizji oraz pododdziały wojsk lądowych i marynarki wojennej. Ich zadaniem było zniszczenie przeszkód podwodnych. Każda z grup miała wyznaczoną strefe lądowania. 16 pułk 1 dywizji generała Clarence`a R. Huebnera miał szturmowac na połowe plaży, zaś 116 pułk 29 dywizji generala majora Charlesa H. Gerharda miał się zająć drugą połową. Strefy te z kolei podzielono na sektory, z których każdy otrzymał zakodowaną nazwę. Żołnierze 1 Dywizji mieli desantować na "Easy Green", "Fox Green", "Fox Red", zaś 29 Dywizja na "Charlie", "Dog Green", "Dog White", "Dog Red" i "Easy Green". Strefy "Fox Green" i "Easy Red" przeszły do histori jako "Bloody Omaha". Z 32 amerykańskich czołgów pływających typu Sherman DD, stanowiących wsparcie działań piechoty, jedynie 4 dotarło do brzegu. Przygotowanie natarcia w postaci bombardowania z powietrza i ostrzału artyleryjskiego z morza nie zniszczyło niemieckiej obrony. Wiatr, wysokie fale i prąd morski uniemożliwił jednostkom desantowym precyzyjne lądowanie w wyznaczonych rejonach. Nacierająca piechota amerykańska znalazła się w krzyżowym ogniu niemieckich karabinów maszynowych (MG-42) i pod ostrzałem moździerzy oraz działek Flak 88. Dodatkowym utrudnieniem dla nacierających była ograniczona widoczność spowodowana dymem wybuchów wcześniejszego bombardowania i ostrzału. Żołnierze byli zmęczeni i cierpieli z powodu choroby morskiej. Ekwipunek, nasiąknięty wodą i wypełniony piaskiem, uniemożliwiał szybkie posuwanie się do przodu. W ciągu pierwszych godzin desantu wszyscy dowódcy zostali albo ciężko ranni, albo zabici. Natarcie załamało się. Dowództwo rozważało przerwanie akcji i skierowanie pozostałych sił na odcinek plaży "Utah". W toku ciężkich walk atakującym udało się jednak dotrzeć do umocnień brzegowych, pokonując zasieki z drutu kolczastego i pola minowe. Otworzyli tym samym drogę dla pozostałych nacierających jednostek. Alianckie niszczyciele, ryzykując wpadnięcie na mieliznę, z bliskiej odleglości ostrzelały niemieckie pozycje obronne. Po prawie 10 godzinach boju plaża została zdobyta. Powodzenie natarcia zostało okupione życiem ok. 3000 amerykańskich żołnierzy.